De burger in dit land heeft een nieuwe filosofie: de filosofie van de afwezigheid in het politieke debat. Hij heeft niet langer interesse in de politiek, behalve dan in de kroeg waar nog steeds veel “toog-filosofen” actief zijn. Ook op de sociale media zijn er nog veel politieke criticasters actief die in 144 tekens hun visie op de maatschappij geven. De burger verwacht van zijn politici eerlijkheid, ethisch gedrag, eenvoud, rechtvaardigheid en respect, maar is daar nu zeer ontgoocheld over omdat hij vindt dat hij dit niet krijgt.
De burger is daardoor niet langer geëngageerd en keert zich af van de politiek, waardoor de politiek nog meer ruimte krijgt, om geen rekening te houden met de burger. De burger wordt een onderdaan die gewoon gelukkig maar grommend verder leeft zolang aan zijn leven niet teveel geraakt wordt (NIMBY principe).
Gaan we ons engageren in een nieuw debat over ons leven en onze samenleving?
Gaan we onze verantwoordelijkheid opnemen en ons engageren in het politieke debat? Gaan we opnieuw dromen van een betere wereld en niet alleen van een rijkere IK?
Wij moeten van onze politici opnieuw wijsheid in de politiek eisen. Hop terug de straat op, terug contact met de burger, wat in de moderne tijd ook een stem op het internet betekent. Wat houdt ons tegen om werk te maken van een samenleving waar beslissingen door de burger genomen worden? De samenleving besturen, dat doen we best samen! Transparantie van bestuur en openbaarheid van het debat en de agenda in de wetgevende vergaderingen is essentieel.
Wijsheid en redelijkheid zijn een terugkeer naar menselijke waarden, zonder de materiële waarden te verwaarlozen. Menselijke en materiële waarden moeten in balans zijn, zoals yin en yang, zoals licht en donker mekaar afwisselen (zonder donker is er geen licht). Het vinden van het evenwicht (dit is niet hetzelfde als een resultaat door compromissen) is de ware opdracht, samen met de terugkeer naar menselijke waarden. Laten we het dromen van een betere wereld er terug inbrengen.
Hoe kan de politiek tot een visie komen?
Het Belgisch model is in feite een voorbeeld van een gebrek aan visie. Wat moet er veranderen om toch tot een visie te kunnen komen? En hoe kan de burger hier terug bij betrokken worden?
Maar wat is nu eigenlijk “visie”?
Volgens Wikipedia verwijst visie naar het gewenste langetermijnperspectief van een organisatie. Er is slechts één visie per organisatie. De visie wordt afgeleid van, en is in overeenstemming met de “mission statement” (in onze politiek noemt dit beleidsverklaring of regeringsverklaring).
Missie en principes vormen samen de visie: De visie is bedoeld om invloed uit te oefenen op de organisatie door: het motiveren van medewerkers, het focussen van medewerkers op relevante activiteiten, het scheppen van een kader aan de hand waarvan medewerkers kunnen afleiden op welke wijze activiteiten moeten worden ingevoerd in de organisatie en hoe deze activiteiten passen binnen een groter geheel. Een organisatie heeft een visie als het een duidelijk beeld van de toekomst heeft. Daarop kan zij dan anticiperen in haar productontwikkeling, vernieuwing van diensten enzovoort.
Ook een land of een gewest of een stad is een organisatie. Dan komt de vraag: hoe kan de politiek tot een visie komen? De huidige regering bestaat uit heel veel partijen. Elk van deze partijen heeft zijn visie op de werkelijkheid. Deze visies zijn zeer verschillend van aard en zelfs moeilijk te verzoenen. Hoe kan men dan een gezamenlijke visie ontwikkelen? Hoe kan een compromis uit deze 6 (en voor de staatshervorming zelfs 8 partijen) visies een globale visie voor ons land worden? Het Belgisch model is in feite een voorbeeld van een gebrek aan visie. Wat moet er veranderen om toch tot een visie te kunnen komen? En hoe kan de burger hier terug bij betrokken worden?
Graag terug wijsheid in de politiek. De politiek evolueert op dit moment tot een marketing- en mediacircus. Politiek is vandaag te sterk doordrongen van marketing. Men zoekt niet meer naar oplossingen maar naar waarmee je scoort bij de kiezer. Politici spreken enkel nog in oneliners. Ze beperken zich tot 140 tekens in hun maatschappijvisie. Het debat is niet meer aanwezig in het politieke halfrond en al zeker niet daarbuiten.
Dit beperkt zich jammer genoeg niet tot politici, maar ook journalisten gaan dikwijls nogal kort door de bocht en gaan het debat uit de weg en beperken zich tot algemeenheden. Journalisten zoeken vaak ook alleen maar naar het spectaculaire, dat wat ons uit elkaar haalt en niet wat ons verbindt.
Ook studenten gaan nauwelijks nog de straat op om te betogen tegen onrechtvaardigheid. Zelfs de bevolking is niet meer geïnteresseerd in politiek. Ik vraag dan ook om terug te keren naar het open debat, zoals gebeurd is met de G1000, een goed initiatief waar jammer genoeg niet veel creativiteit uitkwam (ook iets om aan te werken). Wij moeten niet akkoord zijn, maar op zijn minst luisteren naar wat anderen te zeggen hebben en hierover het debat openen. Daarom pleit ik voor een terugkeer van wijsheid in het politieke en journalistieke leven. Wijsheid moet terug zichtbaar worden in ons leven en in onze taal.
Eigenlijk is wijsheid voor mij een terugkeer naar menselijke waarden, zonder de materiële waarden te verwaarlozen. Menselijke en materiële waarden moeten in balans zijn, zoals yin en yang, zoals licht en donker mekaar afwisselen (zonder licht is er geen donker). Het vinden van het evenwicht (dit is niet hetzelfde als een resultaat met compromissen) is de ware opdracht, samen met de terugkeer naar menselijke waarden. Mijn missie is het om het dromen van een betere wereld er terug in te brengen.
Redelijkheidsbeginsel
Algemeen beginsel van behoorlijk bestuur dat voorschrijft dat een bestuursorgaan bij het nemen van de beslissing alle belangen tegen elkaar moet afwegen. Het redelijkheidsbeginsel is een beginsel van behoorlijk bestuur. Als het redelijkheidsbeginsel niet is toegepast, is er sprake van een schending van het redelijkheidsbeginsel. Onze politici zijn ondertussen ver verwijderd van dit redelijkheidsbeginsel.