Wat bedoeld was om partijen onafhankelijk te maken van malafide geldschieters is nu een politiek wapen om partijen die tegendraads zijn, te pesten. De dotaties weerspiegelen ook perfect het alom gehuldigde Matheus-effect “wie heeft krijgt in verhouding tot zijn macht en wie geen macht heeft, krijgt niets”. Niemand vertrekt op gelijke basis. Op die manier is macht belangrijker dan het welzijn van de bevolking en het algemeen belang.
In België krijgt N-VA krijgt jaarlijks 13,4 miljoen aan belastingsgeld, de PS 9,8 miljoen, CD&V 8,3 miljoen, MR 8,1 miljoen, Open Vld 6,5 miljoen, Sp.a 6,1 miljoen, Cdh 6 miljoen en Groen 3,7 miljoen. Een totaal van 62 miljoen belastingsgeld.
In Nederland krijgen de partijen samen iets minder dan 17 miljoen per jaar.
Om vernieuwing te stimuleren en het status-quo tegen te werken krijgt iedere verkozen mandataris (alle niveaus) een bedrag van 2000 € per jaar. Dit wordt uitgekeerd aan de mandataris, niet aan partij. Partijen moeten dan maar een intern reglement maken wat de mandatarissen daar mee doen. In België zijn ongeveer 14000 verkozen mandatarissen (alle niveaus tezamen) wat een totale kost van ongeveer 28 miljoen zou geven, wat heel wat minder en vooral eerlijker is dan het huidige systeem. Zelfs dat is nog veel maar toch al veel beter, vooral omdat kleine en startende partijen ook geld ontvangen voor hun organisatie.
Naast een overdreven overheidssteun voor de partijen is er nog eens een vergoeding voor fractiewerking in het parlement. Deze vergoedingen worden vaak verder doorgesluisd naar de partijcentrales, wat een onaanvaardbaar misbruik is in hoofde van de partijen. Daarenboven worden fracties gecreëerd om macht te concentreren. Dus, weg met de fractiewerking en de vergoeding hiervoor.