Voor veel mensen is democratie een systeem waarin de meerderheid beslist. Als men niet bij die meerderheid hoort, moet men zich neerleggen bij het besluit.
Heeft die meerderheid dan altijd gelijk? De meerderheid meent het niet noodzakelijk goed, ze kan misleid zijn en heel dwaze beslissingen nemen. We moeten ons niet neerleggen bij de wil van de meerderheid wanneer deze ondemocratische, onethische of criminele ideeën verspreidt of daden stelt. Dan kan je niet langer democratisch zijn, dan kan je de wil van de meerderheid niet respecteren. Dan kan je alleen nog ethisch zijn.
Als een meerderheid ervoor kiest om bvb. Poetin of Erdogan meer macht te geven of voor een Brexit, dan is dat niet noodzakelijk een goede beslissing, alhoewel het wel door de (soms een zeer krappe) meerderheid beslist werd. Noemen we die landen nog democratieën, ook al heeft een deel van de bevolking hen gekozen?
“Politiek is verhinderen dat mensen zich gaan bemoeien met zaken die hen aanbelangen.” Wiet van Broeckhoven, Belgisch politicus en mediapersoonlijkheid
Een parlement waar beslissingen meerderheid tegen minderheid genomen, waar partijen en niet de parlementsleden het voor het zeggen hebben, is dat nog steeds een democratie? Waarom hebben we dan zo’n slecht gevoel bij onze huidige democreatie?
Wat is democratie en hoe is ze ontstaan?
Een democratie is een land of regio waarin het volk regeert. Maar er is geen land ter wereld dat wordt bestuurd volgens de principes van directe democratie, waarbij het volk keer op keer zelf besluiten neemt over het bestuur van het land. Dat is nu eenmaal onmogelijk: het grondgebied en de bevolking van landen zijn veel te groot om iedereen voortdurend bij elkaar te roepen voor het nemen van belangrijke politieke beslissingen.
Daarom hebben de meeste landen een representatieve (vertegenwoordigende) of indirecte democratie. Het volk kiest een aantal vertegenwoordigers, die namens het volk besluiten nemen over het bestuur van het land.
Spijtig genoeg is dit democratisch idee volledig ondermijnd door de opkomst van de partijen. We zijn geëvolueerd naar een particratie: de partijen hebben daarin alle macht. Beslissingen worden genomen door de partijvoorzitters, niet langer door het parlement. En dus al zeker niet door de Burger.