In een artikel in De standaard van 14 maart 2016 schrijft redacteur Wouter Van Driessche het volgende: ‘Waarom blijft de economie sputteren? Waarom breken na meer dan zeven magere jaren maar geen vette jaren aan? Zou het kunnen dat er iets fundamentelers aan de hand is dan een tijdelijk dipje? En dat lage groei het nieuwe normaal wordt – ook voor ons land? Als de groei langdurig hapert, is het niet alleen onprettig om politicus te zijn. Dan wordt het voor iedereen onprettig. Onze hele welvaartsstaat zoals we die vandaag kennen, is gebaseerd op groei. Zonder stijgt de werkloosheid, neemt de ongelijkheid sneller toe, gaan bedrijven minder produceren, mensen minder consumeren. Een vicieuze cirkel, waarbij allerlei verworven rechten — pensioenen, gezondheidszorg — veel minder verworven dreigen te worden. Stokt de groei langdurig, dan komt er veel op de helling te staan.’
Wat nu ?
Dat is zo’n negatieve berichtgeving, dat het gevaar bestaat dat we niet meer hopen op een oplossing. Problemen kunnen alleen opgelost worden met een positieve instelling, met hoop op verbetering en geloof in een betere toekomst. We zullen toch oplossingen moeten aandragen en misschien wel op straat verdedigen zoals de gele hesjes doen (maar dan zonder geweld). Hoe kunnen wij oplossingen aandragen als zelfs professoren er niet uitraken hoe dit moet.
Je hoeft geen economist te zijn om na te denken over de problemen, waarmee we vandaag geconfronteerd worden. Trouwens professoren economie spreken mekaar ook regelmatig tegen, dus die hebben ook niet DE oplossing.
We zullen zelf oplossingen moeten vinden, maar die zijn moeilijk te verwezenlijken omdat veel mensen nogal gemakkelijk kiezen om de schuld bij ‘de anderen’ te plaatsen. Heel veel mensen willen oplossingen, maar het mag hun lekker leventje niet beïnvloeden. En net dat is het probleem. Wij moeten eerst zelf kiezen wat we willen en daarna de politici verplichten om met ons rekening te houden.