“We zien de dingen niet zoals ze zijn maar zoals wij zijn.”
Anaïs Nin, was een Frans-Cubaanse schrijfster, voornamelijk bekend om haar dagboeken die een periode van veertig jaar beslaan, beginnend op haar twaalfde.
We kijken naar de wereld vanuit onze leefwereld, vanuit de ervaringen in ons leven, vanuit onze opvoeding en opleiding, vanuit onze comfort-zone. En wat gebeurt er als men uit zijn comfort-zone gehaald wordt? Men voelt zich dan ongelukkig, de kluts kwijt, onzeker want men kent deze situatie niet.
Toch dromen velen onder ons van een betere wereld, een wereld waarin waardigheid en gelijkheid normaal zijn, waarin iedereen belangrijk is, waarin iedereen deelt in de wereldse goederen. We willen niet langer dromen, maar echte vreugde en echt geluk vinden. Maar vreugde en geluk zijn onbereikbaar als we er niet in slagen om te overleven. En proberen te overleven in een chaotische, oneerlijke en over het geheel genomen nogal immorele samenleving, is moeilijk. Iedereen probeert, individueel of als groep, met zoveel mogelijk plezier en zo min mogelijk narigheid door het leven te gaan. Maar ons eigen overleven kan worden bedreigd door slecht gedrag van anderen om ons heen. Ons eigen geluk kan omslaan in verdriet en ellende door de oneerlijkheid of het wangedrag van anderen.
Hoe kunnen we velen overtuigen om uit hun hol te komen en te werken aan een nieuwe maatschappij? Hoe overtuigen we mensen met andere opvattingen? Door hen weg te zetten als idioten of door met hen in gesprek te gaan en te zoeken naar waarom ze een andere visie hebben?
Het is de hoogste tijd om SAMEN aan hetzelfde schilderijtje te werken.