We hebben 6 parlementen en 5 regeringen met 54 ministers en staatssecretarissen en er zetelen 472 parlementairen in al die parlementen. Wat we zelf doen, doen we beter???
- Waarom slaagt de federale regering er niet in om oplossingen te vinden voor de problemen rond pensioenen, belastingen, de zorg, staatshervorming, … ?
- Waarom slaagt de Vlaamse regering er niet in om oplossingen te vinden voor de problemen rond onderwijs, huisvesting, ouderen- en kinderzorg, stikstof-problemen, …?
- Waarom slaagt de Waalse regering er niet in om hun budget in orde te krijgen, om voor mensen die het slachtoffer zijn van milieuproblemen een oplossing te vinden, … ?
- Waarom slaagt de Brusselse regering er niet in om de problemen rond werkloosheid en armoede aan te pakken, de integratie te bevorderen, het budget in orde te krijgen, … ?
Bij mijn opsomming van de problemen heb ik er waarschijnlijk nog heel veel vergeten. Wat is toch het probleem met het beleid? Waarom kan een regering (federaal of regionaal) geen oplossingen vinden voor de problemen van het beleid?
Wat is beleid?
Het streven naar het bereiken van bepaalde doeleinden met bepaalde middelen en bepaalde tijdskeuzen. Beleid is vaststellen wat de regering gaat doen om haar doelstelling, een goed georganiseerde en eerlijke samenleving, te realiseren.
Om een beleid te maken moet men eerst weten waar men naartoe wil en daar schort het nog wel eens. Waar wil onze maatschappij naartoe? Hoe willen we dat bereiken? De antwoorden op die vragen zijn voor iedereen verschillend. We kijken naar de maatschappij vanuit onze eigen omgeving en die is verschillend voor iedereen. Iemand die geen geld heeft zal een ander idee hebben over herverdeling dan iemand die veel geld heeft. Iemand die arbeider is zal anders reageren dan iemand die een topfunctie heeft. Iemand die Frans spreekt zal misschien anders denken dan iemand die Nederlands spreekt. Er zijn mensen die extreem sociaal zijn en er zijn er die dat niet willen zijn. En zo verder. Iedereen bekijkt de wereld vanuit zijn leefomgeving.
De partijen proberen, als volleerde marketeers, van die massa groepjes te maken met ongeveer dezelfde ideeën. De partijen, met extreme partijen aan de linker en de rechter zijde en met centrumpartijen met een meer linkse of een meer rechtse invulling. Met zo’n grote verschillen is het zeer moeilijk om een beleid te voeren. Tenzij men niet het partijbelang laat voorgaan op het Algemeen belang.
Algemeen belang versus partijbelang
Waarom is regeringsvorming zo’n lastige opdracht? Waarom is het zo moeilijk om tot een consistent en eerlijk beleid voor alle mensen te komen? Waarom zijn er zo’n grote problemen in Brussel?
“De uitholling van de democratische controle in parlementen en raden is een gevolg van het verschuiven van de macht naar partijhoofdkwartieren en uitvoerende organen (regeringen en directiecomités). Dat heet particratie. Schrappen in het aantal parlementszitjes is begrijpelijk; drastisch schrappen betekent dat je vrije baan geeft aan de uitvoerende machthebbers. Dat is geen oplossing, dat is juist het probleem.”
Bart Eeckhout, opiniërend hoofdredacteur De Morgen
Het partijbelang gaat tegenwoordig boven het belang van de bevolking, al roept elke partijleider dat er wordt gevochten voor de belangen van de bevolking. Iedere partij claimt dat zij het bij het recht eind hebben, maar vergeten daarbij dat ze slechts een klein percentage van de bevolking vertegenwoordigen. Geen enkele partij in België is groter dan 25 % van de kiezers. Waarom claimen ze dan dat alleen hun ideeën de juiste zijn?
We zullen moeten zoeken naar manieren om uit de particratie te geraken en de echte democratie terug te laten keren. De vraag is hoe aangezien we om iets gedaan te krijgen diezelfde partijen moeten aanspreken. Er zijn 3 problemen die we eerst moeten aanpakken, omdat een nieuwe structuur en beslissingsstructuren nodig zijn.
Minder parlementen? Minder regeringen?
Zes staatshervormingen hebben er voor gezorgd dat België verzeilde in Kafkaiaanse toestanden. Het nieuwe België met zijn 6 parlementen, zijn 5 regeringen met 54 ministers en staatssecretarissen, zijn 472 parlementairen is geboren. De laatste regeringsvorming had 493 dagen nodig, die daarvoor zelfs 541 dagen. Dit is een ode aan de particratie. De meerderheid van de Vlamingen wil geen onafhankelijkheid, wel een goed en eerlijk beleid. Meer lezen:
Onafhankelijkheid? Met of zonder Brussel?
Als het over Vlaanderen gaat dan streven N-VA en Vlaams Belang naar onafhankelijkheid gebaseerd op het zelfbeschikkingsrecht van een volk, maar als het over Brussel gaat zijn zij voorstander van het verdedigen van het feit dat historisch Brussel een Vlaamse streek was en bijgevolg hebben zij geen zelfbeschikkingsrecht? Wat willen de andere partijen? Meer lezen:
Trage Regeringsvorming
Na kort tot zeer lang (voorlopig langste 541 dagen, waarin de democratie zegevierde) onderhandelen komen de partijen tot een regeringsvorming. Daarbij wordt er onderhandeld over het programma (wetsvoorstellen) dat ze willen uitvoeren, wie welke ministerpost krijgt en wie een job als staatssecretaris.
Vlaanderen heeft Brussel en Wallonie nodig en omgekeerd. Niemand heeft de wijsheid in pacht, maar we kunnen leren van elkaar. We moeten stoppen met het beschuldigen van de anderen van een fout beleid. Samen moeten we zoeken naar oplossingen zoals het past in een democratie. Laat vooral het parlement terug zijn plaats innemen en verlos ons van de partijvoorzitters. Meer lezen: