“Als de wetgevende macht verenigd is met de uitvoerende macht in een persoon of in een bestuurlijk lichaam, dan is er geen vrijheid, omdat men moet vrezen dat dezelfde monarch of senaat die tirannieke wetten uitvaardigt ze ook tiranniek zal uitvoeren.”
Charles de Montesquieu, Franse filosoof
Wat is het doel van coalitievorming of regeringsvorming?
Zoveel macht hebben, dat men zonder verdere parlementaire controle wetten kan uitvaardigen. Dat wil dus zeggen dat door coalities te vormen de uitvoerende en de bestuurlijke macht in dezelfde handen zijn. Coalities zijn een aanfluiting van de democratie. Zij horen thuis in een particratie met alle macht aan de partijvoorzitters. Tijdens coalitiegesprekken wordt er vastgelegd wat er zal gebeuren de volgende vijf jaar. Reeds hierbij gaat het niet langer over de burger, maar over het verwerven van een machtspositie. Daarna is er geen oppositie meer mogelijk, aangezien de meerderheid beslist. Alleen als er een paar partijgenoten afwezig zijn kan er een probleem ontstaan om een idee door de gemeenteraad of provincieraad te jagen. Het overleg over het programma zal dus met de gemeenteraad of de provincieraad moeten gevoerd worden en niet door de coalitiepartners, die er niet meer zijn.
Scheiding der machten
In een democratie moet er een scheiding tussen de machten zijn. Met zijn allen hebben we aanvaard dat de meerderheid (50 + 1) bepaald wat er gebeurt. Zie maar wat er gebeurt bij een referendum zoals over de Brexit? Ongeveer de helft van de bevolking blijft ontevreden achter. Dit kan toch niet de bedoeling zijn van een goed bestuur. Heeft de oppositie dan nooit een goed idee? Misschien moeten we naar een “gulden meerderheid” (61,8 %) voor beslissingen, te beginnen met het gemeentelijk niveau.
De burgermeester en zijn schepenen, de provinciegouverneur en zijn kabinet moeten ervoor zorgen dat er uitgevoerd wordt wat er door de gemeenteraad of provincieraad beslist is. Zij moeten niet beslissen wat er moet gebeuren. Politiek voeren is niet gelijk aan het leiden van een bedrijf, waar de bedrijfsleiding beslist wat er zal gebeuren. In een representatieve democratie moeten de gekozenen luisteren naar hun kiezers en niet naar de partijleiding.
Uitvoeren wil zeggen doen, verrichten, afhandelen, voltrekken, ten uitvoer brengen. De uitvoerende macht moet er dus voor zorgen dat dingen ten uitvoer gebracht worden. Zij zorgen er dus voor dat de ministeries hun werk tot tevredenheid van de burger verrichten. Zij brengen ten uitvoer wat het parlement beslist heeft. Een minister moet er dus voor zorgen dat de ministeries goed werk afleveren in overeenstemming met de beslissingen van het parlement. Zij zijn niet de wetgevende macht. Als er een probleem opduikt moet niet de minister maar wel het parlement in actie schieten en dit probleem bespreken in de desbetreffende commissie.
Na kort tot zeer lang (voorlopig langste 541 dagen, waarin de democratie zegevierde) onderhandelen komen de partijen tot een regeringsvorming. Daarbij wordt er onderhandeld over het programma (wetsvoorstellen) dat ze willen uitvoeren, wie welke ministerpost krijgt en wie een job als staatssecretaris. Dit regeringsprogramma wordt daarna voorgesteld aan de partijleden van de deelnemende partijen, die al dan niet akkoord gaan (meestal wel). Als dit goedgekeurd is dan gaat iedereen naar het parlement waar alle mandatarissen van de meerderheid verplicht vóór moeten stemmen. Wanneer dit gebeurd is, hoeven de bestuurders (ministers, enz.) gedurende de bestuursperiode zich verder niks aan te trekken van de burger, die pas weer in beeld komt bij de volgende verkiezingen.
Deze werkwijze is de aanzet tot het beëindigen van de democratie. De democratie is dood, de particratie is geboren. De onderhandelingen over het regeringsprogramma zijn in feite het uitschakelen van het parlement in het creëren van wetten. De regering is de uitvoerende macht, het parlement zou de wetgevende macht moeten zijn. Door het systeem van de regeringsonderhandelingen wordt het parlement uitgeschakeld als wetgevende macht, het werk van het parlement wordt gedegradeerd tot stemmachine.
Voor de parlementsleden is het debat vóór het stemmen een manier om eens op de tribune te komen, om wat bekendheid te verwerven. Het is alleen maar een mediagebeuren. De regering moet terug de uitvoerende macht worden, dus uitvoeren wat het parlement beslist heeft. Zeker niet omgekeerd. Wetsvoorstellen moeten niet van de regering komen, maar van de parlementsleden. Een land is geen bedrijf, waar het bestuur beslist, maar een democratie waar de vertegenwoordigers van het volk beslissen. En waar de regering het uitvoerende werk doet. De enige democratische regering is de minderheidsregering, want die moet altijd op zoek naar consensus.